We wstępie do konkursu organizator zwrócił uwagę na dwa wymiary języka – kulturotwórczy, pozwalający zachować tożsamość narodową i etyczny, polegający na odpowiedzialności za wypowiadane słowa. Nawiązując do słów historyka Normana Daviesa, przypomniał uczniom o tym, że nasz język pozwolił przetrwać narodowi czas utraty fizycznej niepodległości i dzięki niemu w zniewolonych ciałach trwał wolny duch.

    Przywołany został kontekst sytuacji oświatowej w zaborach pruskim i rosyjskim. Ministerstwom obu państw zaborczych zależało na wykorzenieniu polskiej kultury. Za posługiwanie się polszczyzną groziła kara wydalenia ze szkoły. Na polskich nauczycieli czyhało niebezpieczeństwo zwolnienia z pracy, gdyby nie mówili do polskich dzieci po niemiecku lub rosyjsku. Tamte realia i towarzyszące im napięcie zostały ukazane w szkolnych wspomnieniach przyszłej noblistki, Marii Skłodowskiej.

    Mottem tegorocznego konkursu było stwierdzenie: SŁOWA POWINNY ŁĄCZYĆ. Etyczne posługiwanie się mową opiera się na komunikacji, w której nie może być miejsca na ubliżanie, obrażanie, brutalność, naśmiewanie się czy oszukiwanie. Stąd część zagadnień konkursowych dotyczyła etyki języka. Piszący musieli postawić na wybór słów życzliwych, łagodnych, stających się darem dla drugiego człowieka i budujących prawdziwe więzi między ludźmi.

    Nowość w formule konkursowej stanowiło zadanie, w którym konkursowicze, na podstawie obejrzanych scenek pantomimicznych, popartych ilustracją muzyczną, mieli wskazać odpowiednie przysłowie.

    Młodzież poprawiała także dostrzeżone w zdaniach błędy fleksyjne, leksykalne, logiczne, składniowe, stylistyczne oraz te, które wynikają z ulegania modzie językowej.

    Gratulacje dla wszystkich, którzy pokazali, że z językiem łączy ich szczególna więź. Znaczna liczba uczestników konkursu wskazuje na to, że wśród młodych ludzi przybywa miłośników języka ojczystego. Jak widać, dla niektórych polszczyzna jest pasją.